miércoles, 29 de septiembre de 2010

Manifestacións o día da folga xeral en Santiago

A manifestación era en xeral contra as políticas do goberno e prácticas abusivas dalgunhas empresas (a folga non vai comigo, aínda que apoio que a faga quen teña problemas cos seus patronos para presionalos, e como tamén como solidariedade con eles se fai a manifestación, que é a voz do pobo...).

En Santiago había dúas manifestacións convocadas. Unha de UGT e CCOO dende ás 12 dende a Alameda á Praza de Praterías, e outra de CIG e CNT dende as 12:30 saíndo da Praza Roxa á Praza de Praterías (onde non coincidiron apenas, xa se coidaron moito de que unha rematara antes).

Notouse certo castigo aos sindicatos UGT e CCOO (con moita menos xente do que sería esperable nas manifestacións que eles promovían).

Deixo algunha fotiño e vídeo da manifestación dende a Praza Roxa, onde a CIG repartiu panfletos que facían gran incidencia na importancia da "autodeterminación" para mellorar o benestar dos traballadores (excesiva, para min). Gustoume máis o panfleto do CNT, máis informativo de como afecta aos traballadores ás reformas do goberno. Tamén os poño para que os vexades.

 Do CNT
 A contra-cara do da CNT

 O da CIG




Onde comezaba a manifestación

En marcha ao son dos djembés!
Quedeime nunha das poucas zonas onde non se veían bandeiras (oxalá todas foran así..., sen bandeiras sen fronteiras)

En Praterías

martes, 28 de septiembre de 2010

DE MAR A MAR EN EUROPA, Y TIRO PORQUE ME TOCA, 1.

Empezamos en el Mediterráneo francés y acabamos en el Mar Báltico. Por Europa adelante durante el mundial de fútbol...

La primera etapa fue en Francia. Y empezamos en Collobrières, precioso pueblo de la Provenza-Costa Azul, a pocos kilómetros de la costa, pero separado de ella por alguna cadena montañosa paralela a la misma que hacían una pequeña aventura el llegar a la costa entre bosques de alcornoques y estrechas carreteras llenas de ciclistas.


Y la siguiente etapa fue Annecy, cerca de la frontera Suiza, con un gran lago a los pies de los Alpes (y en el que daba gusto bañarse, mientras España ganaba la semifinal del mundial a Alemania...).


--------------------------------------------------------------
Enlaces relacionados:


De mar a mar en Europa, y tiro porque me toca, 2.

De mar a mar en Europa, y tiro porque me toca, 3.

De mar a mar en Europa, y tiro porque me toca, 4.
 
De mar a mar en Europa, y tiro porque me toca, 5.

miércoles, 22 de septiembre de 2010

Dona si te emociona

En una entrevista que publica Canalsolidario a Francesco Ambrogetti, fundraiser del Programa de Naciones Unidas sobre el Sida,se mencionan aspectos delicados y claves de la "captación de fondos" desde las ONG (fundraising usando el "palabro" técnico que se está imponiendo). Aquí podeis ver la entrevista, a la cual yo hice un comentario.

Aunque la captación de fondos es una herramienta clave en cualquier ONG, me preocupa que la donación particular esté mucho más influida por la parte emocional de las personas que por la racional. Creo que donar por una emoción más o menos momentánea es menos deseable (y hasta puede ser contraproducente como lavado de conciencia) que que se haga por pensar que participando en determinado proyecto de transformación social pueden cambiar las cosas (lo cual en mi opinión es algo racional, que sin duda que viene tras haber sentido muchas emociones, entre ellas la sensación de injusticia de muchísimas situaciones). Por eso no comparto demasiado el modelo anglosajón y nórdico de captación de fondos de particulares por encima de lo público. Las subvenciones públicas bien estructuradas y con criterios claros y compartidos por los ciudadanos me parecen una herramienta que puede promover una transformación social mucho más profunda que la realizada "a golpe de emoción". El argumento de que esta emoción puede servir para que una persona se involucre en un proyecto y se sensibilice más profundamente puede ser válido en ocasiones, pero no me parece deseable como metodología común. Menos dinero y más militancia...

viernes, 17 de septiembre de 2010

De cando e onde Harpo Marx tocaría a batería

Se Harpo Marx tocara a batería (e vivira en Galicia) a tocaría en Marful. Xenial o concerto de onte no Teatro Colón en A Coruña, onde presentaron o seu disco "Manual de Seducción". A pesar de ser nun teatro e sentado, eu sentín unha intimidade e implicación no concerto que fixeron que as dúas horas con un único e prolongado bis se me pasaran nun suspiro. Definicións do que é seducción escritas en tarxetiñas polo público e lidas por Ugía Pedreira (vaia voz!!! cantas cousas pode facer esta muller coa voz!! bueno, e tamén coas expresións da cara e do corpo, parece teatro musical), o vestiario luminoso (Gonzalo é un xenio), o baile do faroliño de Bahía (ou de "A Cepeda", que tamén é típico nas verbenas dalí) ou a prodixiosa cantidade de trastos e xoguetes que o percusionista (que non forma parte "oficialmente" do grupo) usaba para sacar os sonidos máis extranos e surrealistas (e por riba quedaban chulísimos!!). E a música, irónica e intelixente, tan variada en estilos como persoal coa voz inconfundible de Ugía. Viva a música en directo! E tamén o teatro!

lunes, 13 de septiembre de 2010

FUSION EN SANTIAGO: FOLKLORE NOR-ATLÁNTICO E MÚSICA CLÁSICA

Impresionante. Se se une o folklore irlandés de Chieftains, o folklore galego de Carlos Núñez (estudioso e pioneiro nisto, e todo un profesional aínda que ás veces poida parecer algo pedante), e unha gran orquesta clásica (a Sinfónica de Galicia), salpimentado cun grupiño de 8-10 gaiteiros e gaiteiras (as gaiteiras de negro...) e unha parella de baile galego e outra de baile irlandés, non pode ser doutro xeito. Sobre todo no marco da Praza do Obradoiro. Se me puñan os pelos de punta (sobre todo cando tocaron a muiñeira de Chantada, non sei por que...).




O peor, a organización. Non sei por que razón impediron a entrada da xente a unha gran parte da praza, mentres había un gran espazo con sillas, parte delas reservadas para persoas con invitación (quen emitiría esas invitacións e para quen serían? a xente parecía telo claro cando berraban contra os políticos...). O caso é que ao final, tras moitos gritos de "fora, fora" e "organización, dimisión", e abucheos varios da xente que esperaba para entrar á praza, a marea humana que empezou a entrar na praza do Obradoiro ocupando o gran espazo baleiro da parte dereita da praza (houbo quen gritou que os policías estaban repartindo "paos", aínda que eu non vín nada diso, e a xente seguiu entrando como unha marea incontenible, con aplausos e mesmo frases do tipo "é a victoria do pobo", e razón non lle faltaba...). Antes do comezo do concerto, tamén houbo un caso dun policía que apartou lonxe da zona das sillas aos que si conseguiran entrar a tempo alegando a necesidade de manter pasillos de evacuación, e ante as protestas da xente mentou o desgraciado caso que se deu este ano no Love Parade ("non querredes que pase algo así..."). Vaia comparación, cando a organización está mal xa non se sabe que excusa inventar. Vaia diferencia co concerto de Jean Michel Jarre, non hai moito. Alí a organización deu a impresión de ser bastante mellor.

 A xente acaba de entrar e segue increpando, mentres Carlos Nuñez trata de calmar os ánimos

Unha vez dentro a xente que esperaba fora (que nin sequera encheu a praza), atopouse cun Carlos Núnez conciliador, que pensou que a quen increpaba a xente era aos políticos (que tamén) e dixo, con bo sentido, que isto non se trataba de política, senon de pasalo ben coa música. Sen dúbida, pero é que moita xente con invitación, e outra que chegou pronto, estaba disfrutándoa, e outra estaba esperando fora coa praza medio baleira e unha fila de polis impedindo o paso. E cando as increpacións acabaron foi precisamente cando lles deixaron entrar a disfrutar da música... Aquí van uns cortes...










Moitos medios se fixeron eco do concerto, como El País (resaltando o problema de organización), tamén O Faro de Vigo (estes non se enteraron ben do tema, non gritaban simplemente Dimisión, senon Organización Dimisión), ou La Voz de Galicia.

sábado, 11 de septiembre de 2010

¿ONGD VINCULADAS AL TERRITORIO?

La crisis está haciéndoselo pasar mal a algunas ONGD, que pierden algunas fuentes de financiación habitual.

Esto es catastrófico para los fines que en mi opinión deben perseguir estas instituciones, porque en muchos casos la centralización excesiva en la gestión de ONGD de gran tamaño, trae como consecuencia decisiones estratégicas de ahorro de costes más fundadas en la capacidad de las sedes de atraer fondos para mantener la estructura organizacional (generalmente centralizada en ciudades grandes tipo Madrid o Barcelona) que de ser realmente vehículos de movilización social vinculada en su nivel más básico a los diversos territorios para una permeabilización y transformación social real. Y eso es producto de una estrategia a mi entender errónea, ya que ahí debería funcionar con más razón aun la solidaridad territorial (o al menos "la compensación territorial", si en un sitio se capta más compensa a donde se capta menos...).

Este problema también se puede dar a nivel más local entre la presencia de ONGD en villas respecto a la presencia en ciudades grandes, sea cual sea la región (incluyendo las regiones periféricas, donde las villas o zonas rurales son la periferia de la periferia, pero incluso también hay ciudades periféricas respecto a otras ciudades más "preferidas" por su movilización social).

Por eso desde aquí defiendo a los pequeños movimientos sociales vinculados a los territorios, tanto ONGD como otros que busquen la participación de la ciudadanía y su movilización para mejorar su entorno (e incluso también defiendo la riqueza de la cooperación descentralizada vinculada a la sensibilización y educación para el desarrollo con la población del territorio que aporte los fondos), y por tanto adaptados a su idiosincrasia (como en otro ámbito, aunque muy aplicable también aquí, defiende la nobel Elinor Ostrom).

Lo pequeño es hermoso, aunque es clave dedicar también recursos a la coordinación y el trabajo en red (lo que llama Ostrom sistemas anillados) para lograr impactos ejemplarizantes más grandes y visibles. Pero para eso no hacen falta las fusiones de ONGD, como muchas veces se oye (eso de que ¿por qué hay tantas, por qué no muchas menos pero más grandes y eficientes, que trabajen todas juntas?) Ese modelo ni siquiera funciona siempre para las empresas aunque muchos quieren venderlo así, y vuelvo a Ostrom para decir que para gestionar sistemas complejos (ella habla de recursos naturales, yo hablo de cambio social), hacen falta modelos institucionales complejos...