domingo, 29 de junio de 2008

FORTUNATO DE TRASMUNDI

Con isto inauguro unha sección de A Cova, que aínque non o creades, ata ten biblioteca. Non vai ser un lugar de crítica a libros, nin recomendacións de lectura, non son ningún experto nin pretendo selo, só, coma sempre, poñerei cousas que me transmitiron, que me lembraron, ou que ó lelos ocorréronseme. Simples "exudacións", como todo o que atoparedes en A Cova.

Fortunato de Trasmundi
, de Darío Xohán Cabana, transmitioume frescura. Non lera nada del, pero gústame o surrealismo, máis o galego que o latinoamericano, aínda que seguro que son parentes... E recordoume moito a Alvaro Cunqueiro (igual esou dicindo unha blasfemia literaria ou algo así, pero como estou no meu fogar fago e digo o que me sae...). O fútbol tomado como eixo central, como excusa dunha viaxe de exploración, e como fenómeno que une máis que desune, gustoume moito e o comparto, como xa teño mostrado noutras ocasións. E o choque e contraposición tranquilo, inxenuo, de culturas que non son tan distintas como se presupón, de xente que foron o mesmo e xa non o son, de emigrantes que viven a dous días de distancia, pero en realidade moito máis lonxe. Paréceme unha metáfora do rural e o urbano, pero cos sempre socorrido recurso de facelo nunha sociedade de pequenos duendes, paralela á nosa, algúns deles mezclados cos "grandes", e outros vivindo ocultos (que non isolados) nas 7 Parroquias, unha nación de duendes cun rei que non manda, con equipos de fútbol masculinos, femininos e mixtos, e onde o ritmo da vida é outro.

Isto da unha visión moito máis "imparcial" e obxectiva, pero na que nos recoñecemos (as diferencias de modo de vida entre os de fora e os das 7 parroquias, ós sindicatos, o traballo facéndose pasar por xente grande, a xente grande que sabe ver máis aló do que lle ensinan e moitas máis cousas verá o protagonista na súa peregrinación buscando nos duendes emigrados ós cracks do fútbol que lle fan falta o equipo do que é capitán para gañar o campionato o ano seguinte). Este exercicio de surrealismo fantástico (non realismo fantástico) esixe moita inventiva e inxenio, pero de ahí saen as mellores historias para coñecernos anos mesmos (eu son dos que prefire Futurama a Los Simpson).

domingo, 22 de junio de 2008

ES AQUÍ!!

Ya llevo un tiempo aquí desde que regresé.
Y ahora hago mías las palabra de un amigo después de una estancia (y eso que no fue muy larga) en El Salvador, que no imaginaba todo lo que se puede llegar a relativizar los "problemas" de aquí...que si tengo que pagar el coche que en realidad no necesito (ni tengo), que si las letras del piso el cual me sobran dos tercios (que tampoco tengo), que si el móvil se me queda anticuado... (el que tenía, que además era prestado desde que me habían robado el anterior, y al fin fui a por uno nuevo que me salía gratis y conseguí uno SIN CÁMARA!!, creí que ya no existían móviles sin cámara!!).
Pero hay otras cosas, otras necesidades creadas, que aunque yo me considero bastante austero (imaginaros, viviendo en A Cova...), las noto con tanta intensidad que hasta me hace sentir incómodo... Y me doy cuenta de que EL PROBLEMA ES AQUÍ!!

domingo, 15 de junio de 2008

¿TE OPIAS O TE OPIAN?

En estos días una ONG que lleva años trabajando en Etiopía organizaba en Santiago de Compostela diversos actos denunciando la dificultad de conseguir agua en muchas zonas de ese país, y como las mujeres sufren doblemente esa dificultad, por ser las encargadas de acarrear el líquido a veces desde una gran distancia. Pero no es ese exactamente el tema de esta "exudación" desde A Cova, porque podríais entereraos mucho mejor de qué va esto directamente en el blog de Implicadas/os No Desenvolvemento, e incluso si buscais bien a lo mejor ver fotos de mujeres de la política y la cultura gallega carregando auga (buf, de esto habría mucho que hablar, pero, como dije, no es el tema).

La realidad es que no me había enterado de la campaña aun siendo Santiago una de las zonas donde deambulo, y siendo el agua uno de los sectores de la cooperación al desarrollo donde más me toca "mojarme". Y no me había enterado no por la difusión que le han dado, que seguro que ha sido buena, sino por estar yo estos días algo fuera de juego, y con el chip de la información bastante ocupado por la Eurocopa (un poco de opio a veces me hace falta, pero me lo tomo de forma proactiva, me encanta esa palabra..., y trato de no dejar que me lo administren como si fuera un calmante de la conciencia).

Al grano. Lo que me ha llamado la atención ha sido la manera de enterarme, a través de una columnita de opinión de uno de los gratuítos gallegos. Digo columnita porque era muy pequeña, pero suficiente para que el columnista, que debe ser un gran conocedor de la realidad etíope, se atreva a minimizar las peticiones de la campaña al lado de la situación actual de Etiopía, alegando que igual el gritar desde aquí que los hombres etíopes ayuden a las mujeres a acarrear el agua es algo insignificante, y que no entiende que se gasten recursos en esta denuncia tal y como están las cosas allá. Igual es que ni conoce tanto la realidad etíope, y mucho menos entendió el objetivo real de la campaña (que yo tampoco conozco con precisión, pero intuyo que no es exactamente ese que él daba por supuesto de la equidad de género en el acarreo de agua).

En fin, todo el mucho puede opinar, claro, pero el opinar de algo que se conoce ayuda a no dar la impresión de que hoy no se está inspirado y se necesita cualquier cosa falsamente ingeniosa para rellenar. A veces parece que nos olvidamos que escribir es un ejercicio de responsabilidad (aunque también leer, y criticar...).

viernes, 6 de junio de 2008

¿O TREN QUE SEPARA?


É un debate que estase a vivir en Galicia co avance das obras do AVE, vendido como un logro político que contribuirá ó desenvolvemento económico e bla,bla,bla. Pode ser... Pero outros o ven tamén como a oportunidade para desmantelar unha serie de pequenas estacións e apeadeiros (disque a metade dos existentes) a curto prazo, coa excusa de diminuir os tempos entre as grandes cidades e que estes non son rentables. Xa hai voces que falan da creación dunha rede paralela de trens rexionais (non é unha tolería, isto o hai en moitos países de europa, que dito sexa de paso, apostan moito máis que España polo transporte colectivo, agora que está tan de moda o do cambio climático que non entende de rentabilidade...).
Este ferrocarril é tamén o que moitas veces divide as cidades en dous e fai difícil unir ambas partes (Santiago, Ourense e moitas outras), ou a moi discutida discontinuidade nos ecosistemas que as infraestructuras de transportes causan (o tren é unha das más impactantes debido a pouca flexibilidade por non poder facerse grandes curvas ou pendentes moi pronunciadas, pero hai exemplos tamén con apertura de tramos de estradas retrasada máis de un ano por non facer unha simple pasarela para unir as dúas beiras, como en zonas do corredor Ourense-Lugo). Isto fai pensar na paradoxa de como as vías de comunicación poden ser vías de incomunicación.
Tamén chámame a atención como a influencia cultural deste medio de transporte en cidades de tradición ferroviaria déixase sentir en manifestacións como a música. O grupo ourensán de Los Suaves é un bo exemplo, con moitas e boas cancións sobre o tren que evocan moi distintos sentimentos, como Chou-chou llega el tren, Si Pudiera, Viene el Tren, ou San Francisco Express, onde pódese escoitar a que para min é a mellor aliteración-metáfora ferroviaria da música española..."Negro Perro de Hierro...". Pero tamén hai outras, lémbrome agora da banda Megadeth co seu Train of Consequences, e ese guitarreo do principio...