martes, 30 de diciembre de 2008

CIUDADANO, ERES FELIZ?

Hay libros y películas variadas de lo llamado ciencia-ficción distópica (cuya tendencia pasado un tiempo de su publicación es más a la de ciencia que a la de ficción) que merecen mucho la pena. Libros ya de antes de los años 50 del siglo XX como Un mundo feliz (que ha dado título hasta a discos de música heavy), 1984, o películas en tono a los 80 como Rollerball, La Fuga de Logan, o Tron, por citar algunas que he descubierto recientemente, aunque hay incluso más antiguas (por supuesto, muchas otras seguro que se os ocurren, más conocidas o más recientes como Blade Runner, basada en un libro anterior de Philip K. Dick, El Planeta de los Simios, también basada en un libro, Mad Max, I.A. o la propia trilogía Matrix) nos muestran el mundo de una manera más o menos apocalíptica, situación a la que se ha llegado casi siempre por las malas prácticas de la especie humana y su apatía a la hora de buscar soluciones conjuntamente, haciendo bueno el dicho gallego de "cousas do común, cousas de ningún" que se ha puesto de relieve este año en Poznan con el cambio climático o en Roma con la cumbre de la FAO (el hombre no es que sea lobo para la propia especie humana como decía Hobbes, es mucho peor, los lobos actúan como actúan por un instinto que hace sostenible al ecosistema). Incluso juegos de rol han originado alguna de estas variantes "molestas" de la ciencia-ficción, destacando Paranoia (al que pertenece la frase del inicio, si la oías durante el juego los problemas estaban cerca...) pero también Fading Suns. Tiene muchos enlaces con lo ciberpunk, que incluso se podría considerar un subgrupo de esta ficción distópica.

Aprovecho para, basándome en una broma que a un amigo le gustaba hacer, que consistía en hacer creer a la gente que él tenía implantado un chip en una oreja con sus datos, que incluso servía como tarjeta universitaria (?! creedme, era capaz de convencer a la gente), de ofreceros una oferta: pagando un pequeño suplemento de 60 euros se puede activar en vuestro chip el circuito de los sentimientos. El del sentido común os saldrá más caro, unos 200 euros. Y buf, el de la felicidad..., no tiene precio... Aunque otra opción son las pastillas, la roja siempre os saldrá más cara...

martes, 23 de diciembre de 2008

LEGALIDAD Y MISIÓN DE LAS INSTITUCIONES

Un día discutiendo con unos compañeros sobre un tema de participación de ESF en el Foro Social Galego, que no tiene a priori ninguna figura jurídica que lo sustente, se hizo patente que muchas veces se puede llegar a confundir el hecho de que una institución cualesquiera tenga un marco legal, con que funcione y pueda alcanzar sus objetivos.

Que duda cabe que, dependiendo del tipo de marco legal y la gobernabilidad que este genere (o sea, lo aceptado que esté ese marco dentro de la sociedad o incluso dentro de la propia institución de que se trate) puede ser una herramienta más o menos poderosa para que esto se dé, pero como otros muchos tipos de organizaciones humanas al final lo que funciona es el trabajo "de facto", dado por la base social de la organización que sea, y siguiendo sus propios mecanismos de gestión (que en general cuanto más horizontales y consuetudinarios sea más fuerza de la base social tendrán). Un ejemplo de esto lo podeis tener aquí en los montes vecinales gallegos, o en las juntas vecinales de gestión de agua potable que se dan en todo el mundo (en Nicaragua por ejemplo se puede ver en su blog como al final la ley que lleva años en elaboración ha perdido relevancia para ellos y de lo que tratan ahora es de hacer valer su fuerza social para conseguir que sus demandas se oigan, y eso que en este caso la validez jurídica sería superinteresante).

domingo, 21 de diciembre de 2008

CUANDO LA FUNDACIÓN LEALTAD NO HAGA FALTA...

En estos días se ha sabido que la Fundación Lealtad ha retirado el vídeo de la polémica del que ya se habló. Ahora sólo queda esperar si al menos esto ha servido para que los tímidos intentos de auto regulación de un sector tremendamente disperso y heterogéneo como es el tercer sector cristalizan en algo concreto. Creo que al final es precisamente la auto regulación lo que mejor funciona en cualquier sector, si es que este está lo suficientemente maduro... (y eso sin entrar en la cierta competencia que siempre se da entre ellas, aunque quizás no tanta como puede dar a entender esta simpática entrada, bueno, al menos a mi me hizo gracia...).

viernes, 19 de diciembre de 2008

O FORO SOCIAL GALEGO, PREDICAR CO EXEMPLO?



A principios de decembro tivo lugar en Santiago o Foro Social Galego, enmarcado dentro do Foro Social Mundial, onde déronse cita persoas que o que realmente tiñan en común é que queren cambiar o mundo, porque consideran que algo non funciona ben...

Realmente reunironse aquí moitas persoas de distintas asociacións e movementos (aínda que penso que nestes foros importan moito as persoas, que logo serán as que transmitan dentro dos movementos ós que pertencen as reflexións que se fixeron e se compartiron). Entre os medios de comunicación pasou lixeiramente inadvertido (sí houbo referencias como na Voz de Galicia, o Correo Galego, El País, o Xornal de Galicia, indirectas vencelladas a personaxes públicos como en La Región, e sobre todo fíxose eco Altermundo, suplemento de Galicia Hoxe). Noutros blogs e medios na web, uns simplemente fixéronse eco, outros diríxennos cara aos máis versados, outros chamaron pola Alianza Galega por unha Europa social, que se promoveu na asamblea de movementos sociais do último día, tamén houbo reflexións máis xerais, outras máis específicas dos distintos movementos e asociacións tranmitindo as mensaxes, como VSF, Amarante, comentarios ou fotos da súa participación como A Cova da Terra, ou Enxeñería Sen Fronteiras, pero tampouco demasiado. Igual fáltanos darlle a importancia que ten á difusión na web, e as actividades do día a día non permiten empaparse ós movementos desta cultura do transmitir máis aló...

Aquí podedes ver as crónicas das ponencias. Eu estaba interesado sobre todo nas que teñen que ver co consumo responsable e a soberanía alimentaria, e modelos de desenvolvemento sostibles (fálase moito do decrecemento dende hai un tempo) como parte da solución ou da tendencia que eu vexo máis esperanzadora para que realmente isto cambie (nun dos blogs vencellados á Voz de Galicia falaron precisamente destas ponencias, que na propia páxina do Foro non seguiron moito). Porque, ante tanta calamidade, cambio climático, crises variadas, demandáronse solucións reais.


Ponencia "Soberanía alimentaria, unha alternativa á crise provocada polas políticas agrarias e alimentarias" , onde criticouse con dureza as trabas administrativas para promover a producción local, que ás veces son deseñadas polas propias multinacionais.


Con qué me quedei eu? Con pinceladas, porque foi moita información (e iso que non puiden ir a todo o que me gustaría).

¿Qué podo facer eu no meu entorno para cambiar este tinglado? Hai que combinar iniciativas de transformación co cambio de políticas a través da presión (actuar de abaixo arriba presionando para que tamén se promova o cambio de arriba abaixo, e como un proceso iterativo ou de xogar o tenis...). Isto pódese dar a nivel persoal, pero como realmente se alcanza potencia e mediante a acumulación de forzas, con espacios para la dialéctica e para a acción, e iso faise a través de movementos e de redes (co que a internete é unha gran ferramenta, a pesar da brecha dixital e as loitas dos defensores do software libre, que tamén se mencionou de pasada).

Como bo foro, o intercambio de ideas e opinións discrepantes tamén se deu, e eu detectei sobre todo dúas "grandes discrepancias" entre a xente que en xeral se autodenominaba de "esquerda alternativa" (sexa o que sexa iso...):

- Unha era a que se daba entre os que veñen da rama da política e descubren os movementos sociais para o cambio (mesmo case pasando dunha "dictadura do proletariado" á "dictadura dos movementos sociais"), fronte ós "ecoloxistas sociais", que teñen unha visión integral do sistema biosfera e tratan de encadrar nel o ser humano mantendo a súa condición humana (condición que nin moito menos está todavía pechada o 100 por 100) respetando ó resto dos elementos do sistema (máis que nada porque, falando mal, se non imos todos a tomar polo saco...). Nótase que a min me mola máis esta segunda tendencia, eh?

- A outra era entre os que defendían a acción dos movimentos sociais como un fin, buscando o cambio por si mesmos, ignorando ou no mellor dos casos incorporando como un movemento máis aos partidos políticos vixentes, que consideran unha "ferramenta xa desgastada" (tendencia claramente anarquista), fronte ós que falaban de loita de clases e necesidade de reflectir os avances e exemplos dos movementos sociais en novos partidos reformistas capaces de asimilar este desexo de cambio (esquerda política máis tradicional, comunistas varios e similares máis ou menos reformistas).

Na ponencia "Consumo responsable, construíndo alternativas desde Galicia", os poñentes de Veterinarios Sen Fronteiras, Grupo promotor da banca ética en Galicia, Amarante, Verdegaia e a Rede de Consumo Consciente, trataron de poñer sobre a mesa solucións desde o local


Neste intercambio de opinións chegouse a falar mesmo do concepto gramsciano de hexemonía respecto ás ideas: un ten hexemonía se as ideas que propón van calando na sociedade e pasan a formar parte do paradigma intelectual colectivo. Estou dacordo de que o instrumento para conseguir este tipo de hexemonía é o que chaman "a seducción co exemplo" ou "acción exemplarizante". Isto xa se ven comentando dende hai tempo, recentemente aínda o lera nun artigo referido o proceso de renovación de IU e as loitas polo poder que a debilitan. Ademais de ser un máis que fai actuacións de cambio, créase un efecto entre o entorno de ver que o cambio é posible.

Eu a isto simplemente lle chamo coherencia nos propios actos, e creo que debe comezarse o cambio por un mesmo, ser coherente cos propios valores e algo que nesta sociedade non está moi valorado, é mellor ser un "camaleón social" ("cambia de colores según la ocasión", decía a canción). Igualiño que a outra gran máxima que se repetiu ata a saciedade neste foro (con estas ou outras palabras) de pensar globalmente, pero actuar localmente.

Non chega con estar sensibilizado, con tomar a pastilla vermella de Matrix, tamén hay que actuar, e comezar xa!!!!


domingo, 14 de diciembre de 2008

QUILOMBAGEM Y EL EGOISMO HUMANO

Estos días el espectáculo de Quilombagem recorre como una ola arrolladora toda la geografía española, coincidiendo de forma casual con la semana de los derechos humanos. Su finalidad, la denuncia y la sensibilización, una iniciativa más del Centro de Defensa de la Vida y los Derechos Humanos de Açailândia, Brasil.
Ayer tuve la suerte de verlo en Santiago de Compostela, gracias a una serie de gente que se dejó la piel en conseguir que este grupo de chavales y chavalas pueda dar un golpe de realidad en nuestras caritas a través de música, baile, canto, teatro y capoeira, elementos culturales muy ligados en su país a los esclavos negros que traían en condiciones inimaginables. Y es que la esclavitud que hubo durante siglos en Brasil (y en todo el resto de colonias americanas), hoy en día simplemente ha cambiado de nombre y de traje, y ha convertido a las personas en trabajadores atrapados en lugares remotos donde sus derechos son violados sistemáticamente, y lo que es peor, en muchas ocasiones se ven obligados a aceptar esa vida para sacar adelante a sus familias. Es la esclavitud que crea nuestro modelo de desarrollo...

¿Y cómo poner fin a eso? Que duda cabe que la protección legal es un gran avance y respaldo, pero también hacen falta voluntad política y destinar los recursos recesarios para llevarla a cabo. Y eso se consigue inculcando en los valores de la sociedad y de las personas el respeto por los derechos de los semejantes, desde pequeños. La tentación de aprovecharse del resto del mundo para medrar personalmente es algo que los seres humanos tienen muy desarrollado. LA CLAVE ES, COMO SIEMPRE, LA EDUCACIÓN.

jueves, 11 de diciembre de 2008

CONSUME HASTA MORIR

Y llega la Navidad y el consumismo..., aunque esto que cuentan en Consume hasta Morir hubiera podido ocurrir en cualquier lugar y cualquier época (un partido de fútbol, una manifestación, un incendio o una peregrinación masiva). Da pena que haya tantas cosas que puedan pasar por encima de la vida humana, si bien una vez que las estampidas comienzan, o pisas o te pisan...
La pregunta es ¿quién permite que se llegue a estos extremos?

domingo, 7 de diciembre de 2008

LA BELLA ITALIA...MILAN, TURÍN, FLORENCIA. CIAO

Pois aló fomos 7 mochileiros visitar a unha espía que tiñamos en Torino, que ademais fíxonos de guía e lle okupamos a casa. Moitas gracias, Muerte!!!!
Ma che cosssa!!!

Primeiro día en Milano, tras volar desde Porto.


Pésame recoñecelo, pero a Duomo de Milano é a máis fermosa das que vin por dentro (síntoo, catedral de León...). Ademais acaban de limpar a pedra e tamén está preciosa por fora (aínda que ahí ten que competir con Burgos e as francesas). A praza coa Duomo é case o único turísitico que ten Milano (cidade que pareceume bastante gris..., e síntoo, pero en entornos catedralicios aínda non atopei nada que se poida nin acercar a Santiago de Compostela).

Consumismo puro e duro nunhas galerías moi chulas que dan a praza da Duomo, con bolsos de 1200 euros, ¿quén comprará esto?
Leonardo Da Vici, das poucas persoas ás que igual ata lle pediría un autógrafo..., formouse en Florencia pero traballou moito en Milano

Día 2, por Torino, poñéndonos cegos de pizza e pasta.


Torino nocturno. Gustoume esta cidade

La Mole, en serio, chámase así (a verdade é que sí e bastante grande ;-D) ,o símbolo da cidade, cunha vista espectacular desde ela (o de arriba é un intento de montaxe panorámico de 360º).

Terceiro día, Florencia. Puro turismo, e non me extrana...

Típica panorámica onde se ve a famosa Duomo coa cúpula de Brunelleschi

Il ponte vecchio, esas casas que ten, que eu pensaba que serían restaurantes, son xoierías...


Carto día. Bardonecchia, nos Alpes (no borde do Parque Nacional de la Vanoise, lindando con Francia), tras unha nevadiña en Torino, vendo como según se ía subindo de altitude o manto branco ía cubrindo o chan. Bardonecchia é un pobo demasiado bonito para que me gustara (o feísmo tan inexistente e a integración das casas no entorno era tan lograda que até resultaba artificioso). Típico pobo onde se vai facer sky, de residencia vacacional, a verdade é que mereceu a pena polo bonito que se veía todo nevado, e as paisaxes chulísimas, pero algo nas casas grandes de pedra e madeira, tan noviñas, formando condominios dos que teñen garda de seguridade, non me deu bo rollo. Nin fixen fotos...

O último día, a Venaria Reale, caprichos de nobles...

O pazo de caza dos Saboia, que mesmo reformaron para que o xardín fora de tipo francés, co eixo cara ó infinito. E que non se che ocorrera cazar un cervo nesta zona, que até hai cancións que contan o que che poderían facer... Agora os políticos confórmanse con comprar audis de un porrón de millóns, ou fanse chalets en zona de protección costeira.